मजुराचे मनोगत
मुंबई शहरात हे टॉवर बांधले जात आहेत, त्या टॉवरवर काम करणारा मी एक मजूर आहे. गावात आम्ही सुखी होतो. पण सावकाराच्या कर्जात जमीन विकावी लागली म्हणून आम्ही मुंबईत आलो.
मुंबईत भाकरी मिळते, पण राहायला जागा मिळत नाही. धारावीच्या झोपड़पट्टीत एका झोपडीवाल्याच्या झोपडीत कसेबसे राहतो. त्यासाठी रोजचे पन्नास रुपये मोजावे लागतात. बायको मुलांना निवारा मिळतो. मी तर बाहेर रस्त्यावरच झोपतो.
बांधकामाची मला प्रथम सवय नव्हती. उंचावर काम करताना भीती वाटायची. पण करणार काय? बायको माझ्या बरोबरीने काम करते. तिला दिवसभर बाळू सिमेंट यांची घमेली वाहावी लागतात. खूप कष्ट पडतात. सकाळी लवकर उठून ती भाकरी व भाजी करते आणि आम्ही घर सोडतो.
कामाच्या ठिकाणीच कॉन्ट्रॅक्टरने एक शाळा उघडली आहे. तेथे माझी मुलगी व मुलगा शिकतात. आम्हां दोघांचे मिळून दिवसाला २२५ रुपये मिळतात. त्यात भाडे, जेवण, कपडे सगळे भागवावे लागते. गावालाही म्हाताऱ्या आईवडिलांना पैसे पाठवावे लागतात.
आता हा लॉकडाउनचा काळ आला. सगळे बांधकाम बंद पडले. उद्योग धंदे बंद झाले. कुठे ही काम मिळेना, वरून कोरोनाची भीती. काय करावं, समजत नाही. एखाद्या समाजसेवकांकडून जेवणाचे पैकेट भेटतात पण ते जेवण पुरेसे नसते. गावी जाण्याचा विचार करतोय पण तिथे जाऊनही काय होणार आहे?
आता हा लॉकडाउनचा काळ आला. सगळे बांधकाम बंद पडले. उद्योग धंदे बंद झाले. कुठे ही काम मिळेना, वरून कोरोनाची भीती. काय करावं, समजत नाही. एखाद्या समाजसेवकांकडून जेवणाचे पैकेट भेटतात पण ते जेवण पुरेसे नसते. गावी जाण्याचा विचार करतोय पण तिथे जाऊनही काय होणार आहे?
हा काळ तर संपेल पण आमचे दुर्देैव कधी संपणार माहीत नाही. मुलांच्या भविष्याचे काय? या मुंबईत स्वत:ची एक झोपडी घेणेही मला शक्य नाही. कसे जगायचे एवढीच मला सतत काळजी लागून राहिलेली असते.
नारायण सुर्वे यांच्या शब्दांत -
दोन दिवस वाट पाहण्यात गेले, दोन दुःखात गेले
हिशोब करतो आहे किती राहिलेत डोईवर उन्हाळे
शेकडो वेळा चंद्र आला, तारे फुलले, रात्र धुंद झाली
भाकरीचा चंद्र शोधण्यात जिंदगी बर्बाद झाली.....
नारायण सुर्वे यांच्या शब्दांत -
दोन दिवस वाट पाहण्यात गेले, दोन दुःखात गेले
हिशोब करतो आहे किती राहिलेत डोईवर उन्हाळे
शेकडो वेळा चंद्र आला, तारे फुलले, रात्र धुंद झाली
भाकरीचा चंद्र शोधण्यात जिंदगी बर्बाद झाली.....
